Yaşam Heyecanına Ustalık Katmak

İnsanın, çocukluk ve gençlik yıllarında yaşamına kattığı değerler yetişkinlikteki yaşam kalitesini belirleyecektir. İnsan, yaşamına anlam katamadığı sürece yani yaşamın anlamının olmadığı yerde hayatta kalma süresinin de bir anlamı olmaz.

Kapitalist sistemin kölesi olarak sürülen yapay yaşamlarda yaşam kalitesini yükseltmek için her şeyi yaptığı yalanına kendisini inandıran insanlar, kendi kendilerine yarattıkları yapay baskının içerisinde kaybolup gidiyorlar. Bir bakıma yaşamın vasıfsız elemanı olmaktan öteye yol alınamıyor.

Yaşamında kendisini sürekli bir şeylerin baskısı altında hisseden insan, yaşam karşısında dik bir duruş sergilemekten aciz olduğu için olacak ki sürekli kendinden kaçmakta ve kendisiyle yüzleşmemek içinde hatalarının üstünü örtmeye çalışmaktadır.

İnsanlar geçmişte elde ettikleri birkaç başarının kredisiyle bir ömür sürme düşüncesi içerisinde olsalar da aslında kaybetmenin ruhlarına vermiş olduğu acıyı hissetmekten kurtulamıyorlar.

İnsanların adeta yatalak bir hasta gibi yaşam sürmesi ilkellikten kurtulmasını engellemekte, bu ilkelliğin yaşamlarına yaptığı negatif etki ise kaderlerini, yani yaşam çizgilerini çizmektedir. İnsanlar, bu ilkellikten kurtulmak için kükreme pozisyonu almadıkları sürece yaşamın kendilerine göstereceği kırmızı karttan kaçamayacaklarını bilmeliler.

İnsanlar zor olan yaşam koşullarında yaşam heyecanına ustalık katmak istiyorlarsa, yaşam karşısında yenilgiyi kabul etmek yerine yenilgiye baş kaldırarak başını dik tutmalıdır. Bugüne kadar kaybettiklerini tecrübe olarak kabul eden insan, kazanma moduna girmek için fazla gecikmemelidir.

İnsan yaşam yolculuğunda usta olabilmek için yaşamı iyi okumalı ve kendisini geliştirmelidir. İnsan, yaşamını ancak kendi omurgası üstüne kurarsa başarılı olması kaçınılmaz hale gelir. İnsanın kendi omurgası üstünde duracağı kaliteli bir yaşamın temeli ise az konuşup, çok iş yapmaya dayanmaktadır.